از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش

 

 

این روزها هوای هنر تبرستان و مازندران بد جوری دلگیر و ابری است.
سوگ نویسی کار و بارمان شده. عزیزی از پی عزیزی دیگر می رود.
استاد احمد محسن پور هنرمند پژوهشگر و راوی بزرگ نغمه های تبری و نوازنده ی کمانچه مازنی کوچید و رفت.
احمد محسن پور چند ویژگی برجسته دارد:
1- شهامت ستودنی او در گشایش فرهنگخانه مازندران در سال 1364 و در اوج ناروایی هایی که به هنر و موسیقی می رفت، از او چهره ای پیشرو و آغازگر در هنر تبری به یادگار گذاشته است.
2- احمد محسن پور فروتنی را هیچگاه به تاق فراموشی نسپرد. دوستان شباب را از یاد نبرد. همواره رفیق گرمابه و گلستان دوستان قدیم ماند. دعوت دوستان را پس نزد، اگر اجرا در زیر پیلوت خانه ای با کمترین امکانات باشد.
3- در قحط بازار لبخند و آغوش باز، روی گشاده داشت. لبخند زیبای او در دل و جان دوستداران جاودانه است.
4- هنر را پیوسته ارجمند می خواست و به سهم خود در ارجمندی هنر کوشید. هنر و اجرای هنری را ادای دین به مردم سرزمین اش می دانست.
5- آثارش بسیارند.بهارمونا، مازرونی حال، اساره سو، دودوک تیکا، گل گلون، بهارانه، طالب و زهره، مهرخونش، روجا، منور و درویش و...
یاد و نام استاد احمد محسن پور همواره در هنر تبرستان و مازندران جاودانه است.