غباری میرسد زآن رهگذر ایدیده جا بگشا

برون کن سرمه را از خانه جای توتیا بگشا

تو نتوانی گشود ای شاخه گستاخانه زلف او

بیا باری ببوی زلف او زلف صبا بگشا

ز کار نیکبختان ای فلک صد عقده بگشودی

صد و یک باش گو یک عقده هم از کار ما بگشا

زند لاف صفای سینه تا کی صبحدم تا کی

جهان در چشم عاشق تیره شد بند قبا بگشا

خضاب مختلف در آن واحد نیست رسم ایگل

برنگ خون ما گر مایلی از کف حنا بگشا

شکار افعی زلف توایم ای عنبرین کاکل

نهنگ تیغ بر ما گو دهن چون اژدها بگشا

بناخن حسرتم صد چشمه خون از دل گشود ای غم

تو هم گر غیرتی داری بیا بگشا بیا بگشا

جهان از اشک و آهم باغ رضوان گشته ای همدم

اگر خواهی گشودن دل  درین آب و هوا بگشا

در فیض سحر بازشت منشین بی طلب ایدل

گل افشان اجابت بین و دامان دعا بگشا

نه در گلشن گلی پژمرده و نی بلبلی مرده

که گفت این شاخ سنبل موی چون اهل عزا بگشا

ندیدی گر محیطی در لباس قطرة طالب

نظر بر شخص دانش عارف الاسلام ما بگشای

ز تلخیهای دوران گر بخاطر عقدة داری

باخوندی خصال شاعر شیرین ادا بگشا